२०८१ मङ्सिर २३ गते आइतवार

रंगहिन संसार



 

सम्झिरहेछु तिमीलाई
दुनियाको रंगहिन यो कुनामा बसेर ।

कुल्चिए पछि यो माटो
लेखुँला भनेकी थिए – केही कविताहरु
पठाउला भनेकी थिए – तिमीलाई कोशेली
अहो १ वर्ष बितिगएछ,
मेरा शब्दहरु यहि सहरमै अलमलिएछन् ।

साँच्चै !
सृष्टिकै एक उपहार
यो जीवनको असाध्यै माया लाग्छ,
त्यसैले बाध्य छु म सपनाहरू देखिरहन ।

यहि जीवनलाई बिगार्ने
र सपार्ने जीवन देख्दा अचम्म लाग्छ
मान्छेको परिचय भूल्ने
मान्छे पनि मान्छेकै पछाडि लागेको देख्दा अचम्म लाग्छ ।

जन्मलाई पेवा
र मृत्युलाई दाईजो सम्झनेको लाम देख्छु
दयाको भारीले थिँचिन्छु
आफै, आफै बाँचेको बिर्सिन्छु ।

धर्तीमा पाईला टेकेको समय देखि
जीवनमा पाएको र गुमाएको
हिसाब निकाल्ने फुर्सद छैन म सँग
ुजीवनु बाँच्नुको सम्झौता गरेर
त्यो हिसाबको सुत्र प्रेमले सुम्पिएकी थिए
मेरो जीन्दगीको एकएक अध्यायको
अनुसन्धान उसैले नै गरोस् भनेर ।

मेरो लागी त्यो समय रापिलो थियो
जीन्दगी सुनाखरी जस्तै लाग्थ्यो
मन गुराँस जस्तै फूल्थ्यो
सगरमाथा चढे जस्तै लाग्थ्यो
यो सँसारको जम्मै खुसी आफ्नै बरन्डामा परे जस्तो लाग्थ्यो ।

सधै हाम्रो मुठ्ठिभित्र मात्रै रहिरहेन समय
बाधा र अबरोधले पूर्व र पश्चिम बनायो हामीलाई ।

यो दुनियाको अर्को कुनामा रहिरहँदा पनि
कहिलेकाँही सम्झना र खुसी उपहारमा पठाउन मन लाग्छ,
तर म पनि तिमी जस्तै दुखको सहरमा छु
जुन सुदुरको चश्माले हेर्दा रंगैरगंहरूको चित्र देखिन्छ।

तर मेरो लागि रंगहिन छ यही संसार
कि सबै रंगहरूको नाम ‘तिमी’ मेरो आँखामा छैनौ ।

प्रकाशित मिति : २०८० साउन २० गते शनिवार